Foto's van ootoo's

Ik heb iets met auto's. Ik mag graag m'n nek verdraaien als ik iets moois voorbij zie komen en ik vind het heerlijk om zelf te rijden, hoe verder hoe liever en hoe harder hoe leuker. Foto's van ootoo's konden dus niet uitblijven. Zaterdag ben ik naar een lezing geweest van Jacco van de Kuilen over hoe je dat nou doet, fotograferen van auto's en motoren. De lezing was inspirerend, leerzaam en kleinschalig genoeg om domme vragen te durven stellen. Ideaal dus!

Eerder dit jaar heb ik mezelf een auto cadeau gedaan, om te vieren dat ik – weer – 29 was geworden. Alle auto's die ik tot dusverre heb gehad/gereden waren leaseauto's of tweede-, derde- of vierdehandsjes. Voor één keer in mijn leven wilde ik een nieuwe auto. Dat werd een zwarte Renault Clio, die de naam Perry kreeg, zodat ik de parkeerplaats kan oplopen en me afvragen: "Hey, waar is Perry?" 

In al mijn onschuld heb ik toen Perry arriveerde een paar foto's geschoten voor op een ander blog.

Uiteraard was dit met de compactcamera in de volautomatische stand. Vroeger. Toen het nog mooi weer was. Dat moest dus beter kunnen, want ik heb inmiddels een nieuwe camera, meer kennis over fotografie (= geen standje automatisch meer) en uiteraard de tips van Jacco.

Nou was mijn lieftallige Clio net gisteren door de wasstraat geweest en blonk als een spiegel. Dat vroeg natuurlijk om een fotosessie! Het grootste leermoment van de lezing was het gedeelte over de lenskeuze: volgens Jacco komt een auto beter tot z'n recht met een telelens(!) dan met een groothoeklens. Zijn eigen foto's zien er puik uit, dus ik ben er maar van uitgegaan dat hij wist waar hij het over had. Verder vertelde hij een heleboel over het vastleggen van beweging, het fotograferen van details en het belang van locatie en compositie (= voornamelijk camera vaak schuin houden). Vandaag gewapend met al die nieuwe kennis Perry nog maar eens op de gevoelige plaat vastgelegd.

Ik had een prachtige locatie op het oog, het warmteoverdrachtstation in Almere-Poort. Ik rijd er bijna iedere dag langs en zag helemaal voor me hoe ik spectaculaire foto's van Perry ging maken met dat imposante gebouw op de achtergrond. Mijn briljante plan liep echter stuk op een pietluttig detail. Het stuk grasland voor het gebouw is namelijk omgeven door een sloot en daardoor alleen toegankelijk via een hellinkje. En dat trok Perry niet. Het hellinkje was namelijk behoorlijk verzakt, waardoor Perry met z'n bumper tegen de bovenrand aan zat. Diagonaal naar boven ging niet, daarvoor was het veel te smal en achterstevoren bleek ook geen optie. Grrrr, daar gíng dus m'n goeie idee! Voor de vorm Perry maar even in de berm geparkeerd en vanaf een afstandje wat foto's genomen:

En natuurlijk eentje schuin, want dat moet van Jacco!

Maar ja, Perry was mooi gepoetst en ik stond er nu toch, dus foto's moesten er komen. Gelukkig had ik een soort-van-back-up-plan in gedachten niet ver daarvandaan, dus uiteindelijk heb ik daar de foto's genomen.

Eerst maar eens kijken wat er gebeurt met de verschillende brandpuntsafstanden.

70 mm

200 mm

200 mm (verder weg, gecropt)

Je ziet dat de auto van boven naar beneden een steeds minder 'bolle toet' krijgt en ook in de achtergrond is het effect goed te zien. Hoe groter de afstand tot de auto, hoe minder je van de achtergrond ziet en hoe groter de voorwerpen op de achtergrond lijken. Altijd handig om te weten.

Ook handig om te weten is dat je leven in je foto's brengt door de camera te draaien, zodat de auto schuin in beeld komt. Daar moet ik echt wat mee gaan doen. Het zit gewoon niet in mijn systeem en door mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht moet ik er echt over nadenken dat als ik de camera linksom draai, dat het onderwerp dan juist een draai naar rechts krijgt. Ik zal dus in de toekomst nog wel eens een shot missen, gok ik.

Ik ben erg geneigd om foto's te kiezen waarbij de neus omhoog wijst, omdat ik anders het gevoel heb dat de auto crasht. Toch vind ik de bovenste foto mooier, omdat deze meer het gevoel 'op je af' uitdrukt. Het maakt ook uit of de auto in beweging is of niet en of je deze van voor, achter of opzij ziet. Na de lezing kregen we een stapel autotijdschriften mee, dus dat wordt op een lange winteravond op de bank speuren naar foto's die ik mooi vind en kijken wat het is wat me aanspreekt.

Helaas kwam ik er bij het bekijken van de foto's achter dat ik 'diagonaal van voren' toch niet de meest flatteuze hoek vond voor de Clio. Jammer, want onder die hoek had ik dus best veel foto's geschoten.

Gelukkig heb ik ook nog een ander shot:

En een creashot, toen ik zag hoe mooi het doorkijkje richting Amsterdam was:

Natuurlijk moesten er nog een paar glamourfoto's van dichtbij komen. Héb je een GT, wil je er verdorie mee pronken ook!

Ik ben er inmiddels wel achter dat er bij het fotograferen van auto's best wel wat komt kijken. Blimey, wat moet je aan een hoop denken. En alles glimt aan zo'n ding, zowel binnen als buiten! Iedere keer denk ik dat ik een mooi shot maak, zie ik bij het terugkijken mezelf weer op het display. En als ik er zelf niet op sta, dan wel een lampje van het interieur of een buurauto. Zucht. En dan is 'ie nog niet eens gepoetst! Nou ja, dat was 'ie toen ik begon wel, maar dat was er tegen de tijd dat ik de detailfoto's nam al niet meer aan af te zien. Op de detailshots is overigens wel goed te zien dat er een keer een stofdoek door het interieur moet en dat ik een zeem moet meenemen als ik 'm ga wassen, want de prachtige sierlijsten in de dorpels staan er met een goede reden niet bij.

Je wordt er trouwens wel behoorlijk creatief van. D'r past veel meer dashboard op je plaat als je op de achterbank gaat zitten en de hoofdsteun verwijdert:

En als je al zo'n beetje half Almere hebt kaalgeplukt en er blíjven maar takjes in beeld verschijnen...

...dan maak je er toch gewoon een feature van?

Ik denk dat je op den duur ontzettend handig wordt met het vinden van hoeken waaronder je geen (of in elk geval minder) reflecties hebt en met het anticiperen op dingen die je foto kunnen verstoren. Van 't voorjaar volgt de herkansing!