Ik had me al een tijdje voorgenomen om een kijkje te nemen bij de Aardzee, een stukje cultureel erfgoed in de polder. Ik was er al een paar keer langsgereden en het idee van de verbeelding van het gevecht tussen land en water sprak mij wel aan. Het landschap zag er ook mooi glooiend uit vanaf de weg, dus ik bedacht me dat het hier vast leuk foto's nemen was. Ik vond het een beetje tegenvallen. Sommige dingen vond ik mooi gevonden (schelpenpaadjes ter herinnering aan de zee, de glooiingen die aan golven deden denken) en voor de rest vond ik het niet bijzonder spannend.
Schelpen en blaadjes: land ontmoet zee... (Uiteraard eerst met de verkeerde lichtingstelling...)
De zee, uitgebeeld met land:
Waarschijnlijk was ik ook wat teleurgesteld omdat waar je ook keek 'de mens' terug te zien was, voornamelijk in de vorm van windmolens. Het lukte me amper om een shot te nemen waarin geen windmolens of hoogspanningsmasten te zien waren.
Jammer, want op zich kreeg je wel een mooi eenzaam gevoel in de Aardzee: er waren geen mensen en geluid drong amper door. Misschien was dit ook niet het meest geschikte jaargetijde en moet ik er gewoon van 't voorjaar of in de zomer nog een keer naartoe.
Waar heb beloofde 'spannende avontuur' blijft? Hier! We waren alweer op weg naar de auto, toen bij het passeren van een brug iets felblauws onder ons doorflitste.
Hé, een ijsvogel. IJsvogel? Omigosh, ijsvogel!!!
Het beestje streek zo'n 120 meter verderop neer in een bosje dat over het water uitstak.
Onmiddellijk de 24-70 verruild voor de tele 70-200 en terwijl ik daarmee bezig was, barstte verderop de échte strijd tussen aarde en water los. De ijsvogel was ongelukkig genoeg precies onder een wachtende roofvogel geland, die blijkbaar wel zin had in een delicatesse. Hij viel dan ook meteen aan. Ik heb echt nog nooit in m'n leven zo snel een lens verwisseld. Zodra de lens erop zat, ben ik ook meteen als een gek gaan schieten, in de hoop dat de instellingen redelijk waren. Dit leek me niet het moment om daar al te lang over na te denken. Het gevecht duurde maar een paar seconden en dat wilde ik natuurlijk niet missen!
De roofvogel wist de ijsvogel een paar keer het water in te beuken (het zag er in elk geval niet uit alsof het een zorgvuldig geplande ontsnappingsstrategie was), maar uiteindelijk wist het blauwe opdondertje luid piepend te ontkomen.
Om even later terug te keren en weer precies onder de roofvogel op z'n tak te gaan zitten.
Geen idee of het shock was of uitdagen, maar ik zou het zelf niet gewaagd hebben.
Gelukkig werd de roofvogel op dat moment gestoord door een groep opgeschrikte watervogels en ging 'ie verveeld ergens anders kijken.
Normaal ben ik altijd voor de roofvogel, maar vandaag even niet! Go ijsvogel!
De bovenstaande foto's zijn allemaal gecropt, om de dieren beter in beeld te krijgen. Op deze foto (volledig ingezoomd) is te zien hoe ver het eigenlijk allemaal weg was:
Hadden de foto's beter gekund? Ongetwijfeld! Ben ik er ondanks dat blij mee? Echt wel! Hoe vaak zie je nou een ijsvogel??
PS: De foto's van de langsflitsende ijsvogel zijn gemaakt toen 'ie voor de tweede keer langskwam, dus nadat ik de telelens had gepakt. Omwille van het verhaal zijn de foto's vóór de lenswissel geplakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten