Toen men eenmaal gezien had dat de foto's van de andere collega's nog helemaal zo slecht niet waren, durfden er meer op de foto. Het portfolio begint langzaam aan vorm te krijgen!
zondag 15 maart 2015
Als er één collega over de dam is...
... volgen er meer.
Toen men eenmaal gezien had dat de foto's van de andere collega's nog helemaal zo slecht niet waren, durfden er meer op de foto. Het portfolio begint langzaam aan vorm te krijgen!
Toen men eenmaal gezien had dat de foto's van de andere collega's nog helemaal zo slecht niet waren, durfden er meer op de foto. Het portfolio begint langzaam aan vorm te krijgen!
vrijdag 6 maart 2015
Lunchportret
Toen ik foto's ging maken van mijn kleurrijke collega, beloofde ik een andere collega dat ik ook van haar foto's zou maken. Vandaag was het zover. En natuurlijk moest ik ook weer even spelen met de beeldbewerker, want ik heb sinds kort een tekentablet en die moest even uitgeprobeerd worden!
zaterdag 28 februari 2015
Fotograferen = kijken
Tijdens de Canon introcursus vertelde de docent dat je ontzettend veel kunt leren van het werk van andere fotografen. Ik vond dat de man daar gelijk in had en inmiddels heb ik al flink wat workshops en lezingen bijgewoond. Vandaag was het de beurt aan Alex Vreeman, die ging laten zien wat voor prachtige portretten hij uit een Fujifilm X-T1 weet te toveren. Stiekem had ik hem vorige week tijdens een Fuji-promotie bij CameraNU ook al aan het werk gezien, maar nu had hij de hele middag het rijk voor zich alleen.
Allereerst vertelde hij gepassioneerd hoe hij in de wereld van de portretfotografie was beland en en wat zijn gedachtegang achter een geslaagd portret was.
Daarna was het tijd om de daad bij het woord te voegen. Omdat de ruimte over daglicht beschikte, was een opstelling zo geregeld:
Een van de aanwezigen was bereid model te zitten tijdens de uitleg:
Alex ging het gesprek met haar aan en probeerde al pratend en kijkend te komen tot een letterlijk en figuurlijk beeld van de vrouw voor hem op de stoel. In eerste instantie kwam ze nogal gespannen over, maar naarmate de sessie en het gesprek vorderden, kwam ze steeds meer los.
Mooi, zo'n kijkje door de ogen/camera van een andere fotograaf.
Allereerst vertelde hij gepassioneerd hoe hij in de wereld van de portretfotografie was beland en en wat zijn gedachtegang achter een geslaagd portret was.
Daarna was het tijd om de daad bij het woord te voegen. Omdat de ruimte over daglicht beschikte, was een opstelling zo geregeld:
Een van de aanwezigen was bereid model te zitten tijdens de uitleg:
Alex ging het gesprek met haar aan en probeerde al pratend en kijkend te komen tot een letterlijk en figuurlijk beeld van de vrouw voor hem op de stoel. In eerste instantie kwam ze nogal gespannen over, maar naarmate de sessie en het gesprek vorderden, kwam ze steeds meer los.
Mooi, zo'n kijkje door de ogen/camera van een andere fotograaf.
zondag 22 februari 2015
Drama Queen
Vandaag een bezoek gebracht aan Paleis Soestdijk, waar een tentoonstelling was van het werk van Rien Poortvliet. Ik mocht altijd al graag kijken naar zijn werk, maar door het fotograferen heb ik nog meer bewondering gekregen voor hoe het hem lukte zijn onderwerp in alle glorie vast te leggen.
't Is dat je het reliëf van het doek en de klodders verf (rechtsbovenin) kunt zien zitten, maar anders geloof je amper dat het geschilderd is.
Je verwacht toch elk moment dat dit oog even knippert?
Verderop hing nog een exemplaar dat nóg iets realistischer was, maar dat ook niet knipperde.
Qua compositie is het natuurlijk niks, maar ik werd toch wel blij van deze foto: slecht licht, 1/30 seconde en (niet grappig bedoeld) haarscherp.
Blijkbaar heb ik de vaste hand van m'n vader geërfd!
Ik dwaal af, want de titel van dit blog slaat natuurlijk op iets anders. Tijdens de rondwandeling door het paleis had ik even een nostalgisch moment, en wel bij dit portret van koningin Emma.
De foto stond namelijk op precies dezelfde plek als Hare Majesteit destijds, en ik bevond me op dezelfde plek als de fotograaf. En net als de fotograaf bijna honderd jaar geleden schoot ik een kiekje van haar. Op de een of andere manier was het bijna ontroerend.
Een mooie gelegenheid om weer wat te spelen op het gebied van beeldbewerking. Bring on the drama!
't Is dat je het reliëf van het doek en de klodders verf (rechtsbovenin) kunt zien zitten, maar anders geloof je amper dat het geschilderd is.
Je verwacht toch elk moment dat dit oog even knippert?
Verderop hing nog een exemplaar dat nóg iets realistischer was, maar dat ook niet knipperde.
Qua compositie is het natuurlijk niks, maar ik werd toch wel blij van deze foto: slecht licht, 1/30 seconde en (niet grappig bedoeld) haarscherp.
Blijkbaar heb ik de vaste hand van m'n vader geërfd!
Ik dwaal af, want de titel van dit blog slaat natuurlijk op iets anders. Tijdens de rondwandeling door het paleis had ik even een nostalgisch moment, en wel bij dit portret van koningin Emma.
De foto stond namelijk op precies dezelfde plek als Hare Majesteit destijds, en ik bevond me op dezelfde plek als de fotograaf. En net als de fotograaf bijna honderd jaar geleden schoot ik een kiekje van haar. Op de een of andere manier was het bijna ontroerend.
Een mooie gelegenheid om weer wat te spelen op het gebied van beeldbewerking. Bring on the drama!
zaterdag 14 februari 2015
OMGOMD
Met OMG bedoel ik 'omigosh'. En met OMD bedoel ik OM-D, de digitale systeemcamera's van Olympus. Van huis uit heb ik een zwak voor de camera's van Olympus, al van ver voor het digitale tijdperk:
Nu waren de mensen van Foto Konijnenberg zo vriendelijk geweest mij uit te nodigen voor een workshop Fotograferen met Olympus OM-D. Dat kwam mooi uit, aangezien ik me aan het oriënteren ben op wat de opvolger/aanvulling moet gaan worden van mijn D100. Ga ik voor fullframe? Ga ik voor een compactere camera voor onderweg? Doe ik voorlopig nog even helemaal niets? Ik ben er nog lang niet uit. Maar ik hoor de laatste tijd van andere fotografen erg positieve geluiden over systeemcamera's en ik vond het leuk om eens een kijkje in de keuken van Olympus te nemen. Vandaar dat ik in alle vroegte naar het oosten ben getogen.
De workshop stelde niet teleur: er was een keur aan camera's en lenzen en de heren van Olympus hadden niet alleen een heus model meegenomen, maar ook meteen maar de nieuwe E-M5 Mark II. Ik heb vol verbazing zitten kijken en luisteren naar wat men allemaal in dat kleine kastje heeft weten te stoppen. Knap hoor! Naast alle technische thingamajigs en whatchamacallits spraken vooral de creatieve mogelijkheden me erg aan, zoals de opties Live Bulb en Live Composite, waarmee je hele interessante dingen kunt doen met langere sluitertijden. Ook had ik niet verwacht dat je zo veel leuke dingen kunt doen met Wifi op je camera. Ambassadeur Brendan de Clercq had niet alleen een hoop nuttige tips, hij kon goed van z'n woorden af en liet supermooie portretten en straatfoto's zien, waaronder vele in zwart-wit. Echt van het type: "Dat wil ik ook kunnen!!" Het begon dan ook gelijk te kriebelen.
Wat wel wennen is, is dat de camera's niet echt een moderne indruk maken (jajaja, retro) en de viewfinder. Hoe goed, snel en accuraat het ook is, je blijft het gevoel houden dat je naar een mini-tv'tje zit te kijken. De beleving is daardoor toch anders. Aan de andere kant heb je wel veel beter zicht op hoe je foto eruit komt te zien (al je instellingen worden vooraf al zichtbaar in je viewfinder, ook als je met de creasettings aan de slag gaat) en wordt het uiteindelijke shot in de zoeker getoond, zodat je niet steeds op de achterkant van je camera hoeft te kijken hoe het resultaat is geworden.
De menustructuur en het gebruik van de knoppen was voor mij als Canon-gebruiker niet echt intuïtief. Bovendien wisselden we regelmatig van camera, waardoor je maar moest zien hoe je de instellingen van je voorganger weer ongedaan maakte. Maar goed, ik weet nu in elk geval wel hoe je in plaats van een reeks een enkele foto maakt en dat als de HDR-functie aan staat je je de blubbers zoekt naar manieren om ISO/diafragma/tijd in te stellen. Ah well. Ik neem aan dat de foto's stukken beter kunnen als je daadwerkelijk weet wat je nu precies aan het doen bent. Ondanks dat kwam ik erg enthousiast thuis. Voor volgende week staat een bezoek gepland aan de Fujifilm X-T1 gebruikersdag. Eens kijken of die net zo inspirerend is.
Nu waren de mensen van Foto Konijnenberg zo vriendelijk geweest mij uit te nodigen voor een workshop Fotograferen met Olympus OM-D. Dat kwam mooi uit, aangezien ik me aan het oriënteren ben op wat de opvolger/aanvulling moet gaan worden van mijn D100. Ga ik voor fullframe? Ga ik voor een compactere camera voor onderweg? Doe ik voorlopig nog even helemaal niets? Ik ben er nog lang niet uit. Maar ik hoor de laatste tijd van andere fotografen erg positieve geluiden over systeemcamera's en ik vond het leuk om eens een kijkje in de keuken van Olympus te nemen. Vandaar dat ik in alle vroegte naar het oosten ben getogen.
De workshop stelde niet teleur: er was een keur aan camera's en lenzen en de heren van Olympus hadden niet alleen een heus model meegenomen, maar ook meteen maar de nieuwe E-M5 Mark II. Ik heb vol verbazing zitten kijken en luisteren naar wat men allemaal in dat kleine kastje heeft weten te stoppen. Knap hoor! Naast alle technische thingamajigs en whatchamacallits spraken vooral de creatieve mogelijkheden me erg aan, zoals de opties Live Bulb en Live Composite, waarmee je hele interessante dingen kunt doen met langere sluitertijden. Ook had ik niet verwacht dat je zo veel leuke dingen kunt doen met Wifi op je camera. Ambassadeur Brendan de Clercq had niet alleen een hoop nuttige tips, hij kon goed van z'n woorden af en liet supermooie portretten en straatfoto's zien, waaronder vele in zwart-wit. Echt van het type: "Dat wil ik ook kunnen!!" Het begon dan ook gelijk te kriebelen.
Wat wel wennen is, is dat de camera's niet echt een moderne indruk maken (jajaja, retro) en de viewfinder. Hoe goed, snel en accuraat het ook is, je blijft het gevoel houden dat je naar een mini-tv'tje zit te kijken. De beleving is daardoor toch anders. Aan de andere kant heb je wel veel beter zicht op hoe je foto eruit komt te zien (al je instellingen worden vooraf al zichtbaar in je viewfinder, ook als je met de creasettings aan de slag gaat) en wordt het uiteindelijke shot in de zoeker getoond, zodat je niet steeds op de achterkant van je camera hoeft te kijken hoe het resultaat is geworden.
Instelling 'pale'
Instelling 'dramatic'
De menustructuur en het gebruik van de knoppen was voor mij als Canon-gebruiker niet echt intuïtief. Bovendien wisselden we regelmatig van camera, waardoor je maar moest zien hoe je de instellingen van je voorganger weer ongedaan maakte. Maar goed, ik weet nu in elk geval wel hoe je in plaats van een reeks een enkele foto maakt en dat als de HDR-functie aan staat je je de blubbers zoekt naar manieren om ISO/diafragma/tijd in te stellen. Ah well. Ik neem aan dat de foto's stukken beter kunnen als je daadwerkelijk weet wat je nu precies aan het doen bent. Ondanks dat kwam ik erg enthousiast thuis. Voor volgende week staat een bezoek gepland aan de Fujifilm X-T1 gebruikersdag. Eens kijken of die net zo inspirerend is.
woensdag 4 februari 2015
dinsdag 3 februari 2015
Update microcosmos
Vandaag tijdens de lunchpauze weer de hei op geweest. Omdat ik erg nieuwsgierig was naar wat er van 'mijn' zwammetje was geworden, heb ik dezelfde route gelopen als de vorige keer. En verhip: hij lag er nog, op precies dezelfde plek waar ik 'm had achtergelaten. Niet dat ik had verwacht dat 'ie zou zijn weggelopen, maar ik dacht dat 'ie onderhand wel vergaan zou zijn. Hij was misschien iets minder kleurrijk, maar nog altijd even mooi. En in het zonlicht kreeg 'ie zelfs een prachtige zijdeachtige gloed. Geluk zit inderdaad in kleine dingen.
zaterdag 31 januari 2015
Concept-concept
Af en toe loopt mijn hoofd over van de ideeën. De laatste tijd hebben die steeds vaker betrekking op foto's. Dan zie ik iets en dan wil ik daar een foto van maken. Of soms zelfs een compleet project aan wijden. Volgens Wikipedia heet het omzetten van ideeën naar foto's conceptuele fotografie.
Concept 1 heet 'Life through Lace'. Ik kwam op het idee tijdens mijn opleiding tot edelsmid. Een van mijn medecursisten gebruikte stukjes stof om afdrukken te maken in metaal. Ik wilde daarin een stapje verder gaan: niet alleen de indruk die stof aan metaal geeft, maar ook de indruk die je van de wereld krijgt als je erdoorheen kijkt.
In eerste instantie ben ik op zoek gegaan naar (semi-)transparante stoffen en fotolijsten/frames om deze op te spannen. Daarna een zaterdagmiddag met het nietpistool in de weer geweest om de lijsten te vullen. Het leek mij wat ambitieus om te verwachten dat ik gelijk prachtige creaties zou gaan schieten, dus het plan was om eerst maar eens te kijken wat de effecten zijn van de verschillende kleuren en structuren. Een soort concept van het concept dus.
De opstelling zag er indrukwekkend uit: 1 statief met daarop een frame met doek en 1 statief met daarop de camera. Plus de overige frames en een aantal tassen. Het hondenuitlatend publiek van Naarden-Vesting keek dan ook zijn ogen uit.
Na het bekijken van de foto's ben ik tot een aantal wetenswaardigheden gekomen:
Fotograferen door het lichte doek leverde vandaag het mooiste resultaat op. Ik hou hierbij wel in m'n achterhoofd dat dit kan variëren per achtergrond en weertype, dus voorlopig zijn alle doeken nog in de running.
Hoe kleiner het patroon, hoe saaier de foto. Deze doeken zijn meer geschikt om te draperen.
Het resultaat wordt stukken mooier wanneer de achtergrond goed verlicht is. Ik heb geen foto ter illustratie, maar je kon duidelijk verschil merken op de momenten dat de zon net even tussen de wolken door piepte.
De camera moet niet te dicht op het doek staan, want dan wordt het beeld één grote wazige vlek zonder dat je het kant erin herkent. Het lijkt dan net of je door een vuil raam hebt gefotografeerd.
Sommige lijsten komen mooi tot hun recht op de foto, je kunt leuk spelen met zo'n kader in een kader. Maar dan moet ik wel een manier zien te vinden om het frame neer te zetten zonder dat de dragende constructie (al te erg) in beeld komt. Hier ga ik zeker nog over nadenken.
Mijn assistent is fotogenieker dan de kerk van Naarden.
Ik heb het vermoeden dat de foto's een stuk mooier worden als het onderwerp op de achtergrond goed belicht is. Hopelijk wordt het binnenkort weer wat mooier weer, dan kan ik controleren of dit inderdaad het geval is. Ook ga ik dan kijken of de afstand van het kant tot het onderwerp veel verschil maakt. Binnenkort fase 2!
Conceptual photography is a type of photography that is staged to represent an idea.Inmiddels loop ik met 4 concepten rond; die blijven maar door mijn hoofd malen. De hoogste tijd dus om daar iets mee te doen.
Concept 1 heet 'Life through Lace'. Ik kwam op het idee tijdens mijn opleiding tot edelsmid. Een van mijn medecursisten gebruikte stukjes stof om afdrukken te maken in metaal. Ik wilde daarin een stapje verder gaan: niet alleen de indruk die stof aan metaal geeft, maar ook de indruk die je van de wereld krijgt als je erdoorheen kijkt.
In eerste instantie ben ik op zoek gegaan naar (semi-)transparante stoffen en fotolijsten/frames om deze op te spannen. Daarna een zaterdagmiddag met het nietpistool in de weer geweest om de lijsten te vullen. Het leek mij wat ambitieus om te verwachten dat ik gelijk prachtige creaties zou gaan schieten, dus het plan was om eerst maar eens te kijken wat de effecten zijn van de verschillende kleuren en structuren. Een soort concept van het concept dus.
De opstelling zag er indrukwekkend uit: 1 statief met daarop een frame met doek en 1 statief met daarop de camera. Plus de overige frames en een aantal tassen. Het hondenuitlatend publiek van Naarden-Vesting keek dan ook zijn ogen uit.
Na het bekijken van de foto's ben ik tot een aantal wetenswaardigheden gekomen:
Fotograferen door het lichte doek leverde vandaag het mooiste resultaat op. Ik hou hierbij wel in m'n achterhoofd dat dit kan variëren per achtergrond en weertype, dus voorlopig zijn alle doeken nog in de running.
Hoe kleiner het patroon, hoe saaier de foto. Deze doeken zijn meer geschikt om te draperen.
Het resultaat wordt stukken mooier wanneer de achtergrond goed verlicht is. Ik heb geen foto ter illustratie, maar je kon duidelijk verschil merken op de momenten dat de zon net even tussen de wolken door piepte.
De camera moet niet te dicht op het doek staan, want dan wordt het beeld één grote wazige vlek zonder dat je het kant erin herkent. Het lijkt dan net of je door een vuil raam hebt gefotografeerd.
Sommige lijsten komen mooi tot hun recht op de foto, je kunt leuk spelen met zo'n kader in een kader. Maar dan moet ik wel een manier zien te vinden om het frame neer te zetten zonder dat de dragende constructie (al te erg) in beeld komt. Hier ga ik zeker nog over nadenken.
Mijn assistent is fotogenieker dan de kerk van Naarden.
Ik heb het vermoeden dat de foto's een stuk mooier worden als het onderwerp op de achtergrond goed belicht is. Hopelijk wordt het binnenkort weer wat mooier weer, dan kan ik controleren of dit inderdaad het geval is. Ook ga ik dan kijken of de afstand van het kant tot het onderwerp veel verschil maakt. Binnenkort fase 2!
vrijdag 23 januari 2015
Microcosmos
Tijdens mijn heidewandeling van vandaag heb ik ook nog even met de macrostand kunnen spelen. Eerst stond er een bemost boompje luidkeels te roepen dat het gefotografeerd wenste te worden:
En een eindje verderop sprong een takje voor mijn voeten met daarop een van de mooiste minilandschapjes die ik ooit heb gezien: een zwammetje met daarop mosjes met daarop rijpvlokjes. Ik dacht eerst dat het een verdwaald schelpje was, maar het is toch echt een stukje schimmel. Het is amper voor te stellen hoe geraffineerd dit tafereeltje in elkaar zit, want het geheel was hooguit twee centimeter breed. En toch zit alles erop en eraan. Wauw. He-le-maal verliefd!
Tot nu toe ben ik heel tevreden over de macrostand van het 24-70-objectief. Ik vind het erg mooie foto's geworden, zeker als je bedenkt dat het zwaar bewolkt en heiig was en dat ik midden tussen de bomen stond. Al met al was er dus erg weinig licht voorhanden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de hoeveelheid licht danig had overschat. Af en toe had ik maar 1/30e of nog minder tot m'n beschikking, met het diafragma maximaal open en bij ISO 1600. Achteraf gezien had ik dan ook zeker m'n statief moeten meenemen. Goede leer voor de volgende keer.
De kleur van de achtergrond wekt de suggestie dat de foto's binnen tegen een sepiakleurige achtergrond zijn gemaakt, maar dat is niet zo. Het was gewoon bos en hei:
Met het zwammetje is het trouwens goed afgelopen: ik heb het takje netjes teruggelegd op het mosbed waar ik het had gevonden.
En een eindje verderop sprong een takje voor mijn voeten met daarop een van de mooiste minilandschapjes die ik ooit heb gezien: een zwammetje met daarop mosjes met daarop rijpvlokjes. Ik dacht eerst dat het een verdwaald schelpje was, maar het is toch echt een stukje schimmel. Het is amper voor te stellen hoe geraffineerd dit tafereeltje in elkaar zit, want het geheel was hooguit twee centimeter breed. En toch zit alles erop en eraan. Wauw. He-le-maal verliefd!
Tot nu toe ben ik heel tevreden over de macrostand van het 24-70-objectief. Ik vind het erg mooie foto's geworden, zeker als je bedenkt dat het zwaar bewolkt en heiig was en dat ik midden tussen de bomen stond. Al met al was er dus erg weinig licht voorhanden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de hoeveelheid licht danig had overschat. Af en toe had ik maar 1/30e of nog minder tot m'n beschikking, met het diafragma maximaal open en bij ISO 1600. Achteraf gezien had ik dan ook zeker m'n statief moeten meenemen. Goede leer voor de volgende keer.
De kleur van de achtergrond wekt de suggestie dat de foto's binnen tegen een sepiakleurige achtergrond zijn gemaakt, maar dat is niet zo. Het was gewoon bos en hei:
Met het zwammetje is het trouwens goed afgelopen: ik heb het takje netjes teruggelegd op het mosbed waar ik het had gevonden.
Abonneren op:
Posts (Atom)