Prelude

Zolang ik me kan herinneren (= 29 jaar), heb ik 'iets' gehad met foto's/fotograferen. Dat kwam door mijn vader. Die hield van techniek en we hadden vroeger dan ook allerlei hippe gadgets thuis: bandrecorder, camera, scanner, video 2000 – als er knopjes en/of lampjes op zaten, dan hadden we het. Hij mocht graag met zijn camera experimenteren. Ik herinner me nog dat ik als snotneus mee mocht naar V&D in Almelo om lapjes vilt uit te zoeken die hij gebruikte als achtergrondje bij close-upfoto's. Ook had hij allerlei filters en hulpstukken en raad eens wie mocht helpen met uitproberen? Ondergetekende.

Het ene experiment pakte aanmerkelijk beter uit dan het andere, maar het moge duidelijk zijn waar mijn inspiratie vandaan kwam.

De eerste camera die ik mij herinner en waarmee ik ook zelf mocht 'schieten', was de onverwoestbare, onvergelijkbare, onnavolgbare Olympus Trip 35.

Toen mijn vader ergens in de jaren '80 overstapte op een spiegelreflexcamera (Olympus OM10), kreeg ik de goeie ouwe Trip.

Een zegen en een vloek tegelijk. Want filmpjes waren ontzettend duur, dus die vroeg je voor je verjaardag, of je spaarde ervoor van je zakgeld. Had je een keer mooie foto's geschoten, moest je een eeuwigheid wachten tot het rolletje vol was en daarna nog eens een keer tot de foto's waren afgedrukt. In mijn tienerjaren begon het no-name filmrolletje op te komen en doken grootgrutters en drogisterijen in de afdrukmarkt en werd de fotografiehobby gelukkig een stuk betaalbaarder.

Mijn eerste eigen camera was een plastic Olympus, maar die werd helaas gestolen en vrij spoedig daarna opgevolgd door een Canon Prima 5, met een nifty (zij het ietwat lawaaiige) uitschuiflens.

Net als mijn vader liep ook ik voorop: de eerste selfies, eind jaren '80 en begin jaren '90!

Mijn overgang naar het digitale tijdperk werd ingeluid door een Minolta Dimage Z1. Ik heb hem nog maar even tevoorschijn getrokken: wat is dat ding (achteraf) lelijk!?!

De Z1 werd na verloop van tijd vervangen door de Canon IXUS 970 IS. Dat werd mijn vaste handtasaccessoire.

En al die tijd bleef het verlangen naar een 'echte' camera knagen. Voor het overgrote deel mijn eigen schuld: ik vond point-and-shoot wel een lekker luie manier van fotograferen. Maar op een gegeven moment wilde ik toch iets meer. Toen ik van een collega voor een mooi prijsje een spiegelreflexcamera met lens kon overnemen, heb ik die kans dan ook graag aangegrepen. Helemaal blij was ik met mijn Canon 350D. Maar hij kwam nooit z'n tas uit. De Rebel en ik konden totaal niet met elkaar overweg. Na een paar pogingen heb ik het opgegeven en m'n ouwe trouwe zeepblok weer in m'n tas gestopt. Lekker compact en ik kon ermee lezen en schrijven. En fotograferen.

Maar dat gaat nu veranderen. Ik ben inmiddels behoorlijk fanatiek aan het bloggen en vind het zonde om mijn posts te illustreren met foto's die ik van internet heb gejat. Dus komend weekend ga ik shoppen voor een echte camera!

- Wordt vervolgd -